Eriksson Delcroix

Nathalie Delcroix was nog een kind toen zij uit de stoffige countrycollectie van haar ouders een paar elpees opviste en zichzelf van de weeromstuit de befaamde ‘countrysnik’ aanleerde.

Bjorn Eriksson op zijn beurt stemde als knaap zijn radio af op een wekelijks countryprogramma, perfectioneerde zijn gitaarspel en trachtte met inzet van al zijn krachten het jodelen onder de knie te krijgen – dat laatste al fietsend, teneinde inmiddels zo weinig mogelijk mensen te storen.

Naast Michael Jackson en Madonna kregen ook soms allang gestorven countrysterren als Hank Williams, Lefty Frizzell, Patsy Cline, Wanda Jackson en Dolly Parton een plaats op de posters aan hun beider tienerslaapkamermuren.

Weer later, in 1999, ontmoetten Nathalie en Bjorn elkaar. Ook op muzikaal gebied sloeg de vlam onmiddellijk over. Hij Hank, zij Wanda. Hun stemmen bleken voor elkaar gemaakt te zijn, de wereld waarin zij samen beliefden te leven was die van de groezelige honkytonkbars zoals die in Amerika floreerden in het midden van de 20ste eeuw: kroegen waarin een geluid weerklonk dat even opwindend en virtuoos was als de klanken van de blues, de bluegrass én de jazz, maar dat toch als gloednieuw kon worden omschreven.

Na vier albums van Eriksson Delcroix werd het dan ook de hoogste tijd voor Bjorn en Nathalie om recht voor de raap hun gitaar en micro’s in stelling te brengen en te spelen wat zij altijd al het allerliefste speelden, namelijk de songs van hun voornoemde, grootste countryhelden en -heldinnen.
Tot nog meer vreugde van ons, het publiek, bestaat hun onnavolgbare begeleidingsband The Leftbank Ramblers uit Elko Blijweert op gitaar, Peter Pas op gitaar, keyboards en percussie, Tomas De Smet op contrabas, en Alain Rylant op de drums.

‘And the band kept a playin’ with a honky tonk beat…’